شرکت AMD و Intel همواره رقیب یکدیگر بوده اند و با حضور در بازار تولید پردازنده، تکنولوژی های نوین خود را ارایه داده اند. برای آشنایی بیشتر با این دو شرکت فناوری، در ادامه با ما همراه باشید.

معرفی شرکت AMD

شرکت AMD در سال ۱۹۶۹ و در منطقه Sunnyvale ایالت کالیفرنیا تاسیس شد. تمام فعالیت AMD از ابتدای تاسیس روی مدارات نیمه هادی متمرکز شده بود. AMD هم اکنون پردازنده‌های مرکزی کامپیوتر، پردازنده‌های گرافیکی، پردازنده‌های Workstation و مجتمع، و همچنین چیپ‌ست‌های مادربورد را تولید می‌کند. شرکت ATI در سال ۲۰۰۶ توسط AMD خریداری شد تا AMD بتواند با استفاده از این شرکت سهم خود را در بازار پردازنده‌های گرافیکی افزایش دهد و به عنوان بزرگترین تولیدکننده پردازنده‌های گرافیکی لقب گیرد.

معرفی شرکت Intel

شرکت اینتل در سال ۱۹۶۸ توسط رابرت نویس و گوردون مور راه‌اندازی شد. این شرکت مبدع فناوری ریزپردازنده‌های اکس۸۶ است. اینتل در دهه ۱۹۷۰ میلادی، یکی از قوی‌ترین تراشه‌ها یعنی ۸۰۸۶ را به بازار فروش قطعات کامپیوتری عرضه کرد و شرکت IBM از این پردازنده برای محصول کامپیوتر شخصی خود استفاده نمود.

در دهه‌های نخست مهم‌ترین رقیب اینتل، شرکت AMD بود، که از سال ۲۰۰۰ با تسلط اینتل بر بازار پردازنده‌ها، هر سال این شرکت سهم بالاتری را به خود اختصاص داد. در سال ۲۰۱۳ مؤسسه اینتر برند، اینتل را به‌عنوان هفتمین برند ارزشمند جهان معرفی کرد. عمده‌ترین محصولات اینتل عبارت‌اند از پنتیوم و زئون برای سرورها و Core 2 Duo و Intel Core برای رایانه‌های کوچک و کم مصرف است.

دفتر مرکزی این شرکت در شهر سانتا کلارا، کالیفرنیا قرار دارد و سهام آن در بازار بورس نزدک معامله می‌شود. شرکت اینتل جزئی از میانگین صنعتی داو جونز و شاخص نزدک-۱۰۰ بشمار می‌آید.

پردازنده های Xeon با هدف پردازش در سرورها و ورک استیشن ها طراحی و ساخته شدند و از خیلی جهات با پردازنده های دسکتاپ، مانند Core i7 متفاوت هستند. پردازنده های زئون نسبت به بازدهی و کارایی که دارند، دمای کمتری داشته و به دلیل کاربرد در سرورها و دیتاسنترها، از پایداری بیشتری برخوردارند و در شرایط مساوی، درصد بسیار کمتری از هنگ و Crash سیستم، در سیستم هایی دیده می شود که از پردازنده های زئون بهره برده اند و این به دلیل تکنولوژی هایی است که در این سری پردازنده ها استفاده شده است.

تفاوت های پردازنده های AMD و Intel

برخی تفاوت های پردازنده های AMD و Intel عبارتند از:

۱- پردازنده های شرکت Intel به مراتب از پردازنده های شرکت AMD در بسیاری موارد برتری دارند.

۲- محصولات AMD به نسبت محصولات مشابه شرکت Intel قیمت ارزانتری دارند.

۳- پردازنده های شرکت Intel معمولاً دو برابر پردازنده های AMD دارای L2 Cache هستند.

۴- پردازنده های AMD بودند که برای اولین بار کنترلر حافظه را درون پرازنده قرار دادند کاری که Intel انجام نداد.

ظاهرا پردازنده AMD سریع‌تر و پیشرفته‌تر است و یا نسبت به اینتل از چیپ‌های ارزان تری استفاده می‌کند. مزایا و معایب این چیپ نسبت به چیپ‌های دیگر چیست؟ سؤال جالبیست و شاید بتوان ادعا کرد که سال هاست بحث داغ اتاق‌های گفتگو و حرف روز وب‌ سایت‌ها شده‌ است.

هر پردازشگری قدرت و ضعف خاص خود را داراست. به عنوان مثال، یک اینتل پنتیوم ۴ اغلب روی ۳ds Max ریندرینگ نرم‌افزاری سریع‌تری انجام می‌دهد تا یک AMD Athlon 64. از طرف دیگر پردازنده های AMD معمولا در بازی‌های کامپیوتری پردازنده‌‌های اینتل را مغلوب خود می‌کنند. از آنجایی که اخیرا پردازشگرهای دو هسته‌ای متداول شده‌اند پردازشگرهای دوهسته‌ای AMD مستعدتر هستند که از همتای خود پیشی بگیرند و همچنین پردازنده‌های اینتل نیز همچنان با سرعت و حرارت اجرا می‌شوند.

به نظر می‌رسد که امسال به محض این که اینتل معماری جدیدش را تغییر دهد، این موضوع نیز دستخوش تغییراتی شود. اما هم اکنون بر روی پردازنده‌های دو هسته‌ای AMD کار می‌شود تا اندکی سریع‌تر شوند و نسبت به پردازنده‌های اینتل گرمای کم تری را ایجاد نمایند، گرچه قیمت هردوی آنها یکسان است. فقط پردازنده نیست که وارد این بازی جالب شده است. به عنوان مثال ممکن است شما به یک دیسک انعطاف پذیر با کیفیت بالا برای ایجاد سیستم های پایه‌ای خود نیاز داشته باشید. در این حالت چیپست‌های اینتل با چیپست‌هایی که بر روی مادربوردهای سازگار با AMD باشند به خوبی کار می‌کنند. اما اگر مایلید از کارت های گرافیکی دو هسته‌ای برای بازی استفاده ‌کنید، AMD را توصیه می‌کنیم. درنهایت، حد متوسط کاربران اداری کامپیوتر ممکن است با چنین مقولاتی اصلاً مواجه نشوند. از آنجایی که آنها به واکنش کلی سیستم بیشتر بها می‌دهند عملکرد ضعیف پردازنده آنچنان موضوع مهمی برای آنها محسوب نمی‌شود چرا که واکنش صحیح و مناسب سیستم به حافظه، هارد درایور و عوامل دیگر بستگی دارد.

نگاهی به تاریخچه سنترینو

اولین پلتفورم سنترینو در مارچ سال ۲۰۰۳ با نام رمز Carmel معرفی شد. پردازنده Banias اولین پردازنده بکار گرفته شده در پلتفورم سنترینو بود که همراه با اولین چیپست سنترینو و شبکه بی سیم ۸۰۲٫۱۱b پلتفورم سنترینو را تکمیل کردند. اولین پلتفورم سنترینو موفقیت چشمگیری را بدست آورد زیرا که پردازنده آن مصرف توان خیلی بهتری نسبت به دیگر پردازنده‌ها خصوصاً پردازنده‌های شرکت رقیب یعنی AMD داشت.

در حدود ۱۶ ماه بعد از آن تاریخ یعنی در ماه جولای سال ۲۰۰۴ میلادی اینتل پلتفورم سنترینو را به روز رسانی کرد و آن را سوناما (Sonama) نامید. بنابراین پلتفورم سنترینو شامل دو نسخه شد: پلتفورم Carmel 2 و پلتفورم Sonama. در به روز رسانی سوناما اینتل پردازنده‌ جدیدی با نام رمز Dothan را معرفی کرد. Dothan شامل کش بزرگ‌تر و تعدادی فن‌آوری جدیدتر نسبت به Banias می شد که اختلاف کارایی چشمگیری را نسبت به آن ارایه نمی کرد. پلتفورم Sonama علاوه بر پردازنده جدید شامل یک چیپست جدید و شبکه بی سیم ۸۰۲٫۱۱g نیز می شد.

به روز رسانی بعدی اینتل ابتدا با اسم رمز Napa شناخته می شد و سپس با نام Centrino Duo معرفی شد. Napa یا Centrino Duo بیشترین تغییرات را در پلتفورم سنترینو ایجاد کرد. Napa موجب شد که اولین پردازنده دو هسته‌ ای برای نوت‌ بوک ها معرفی شود و همچنین کارایی و طول عمر باتری ها‌ بطور شگفت آوری نسبت به قبل افزایش پیدا کند. نکته جالب توجه در مورد این پلتفورم مقدار مصرف توان بود. با وجود این که تعداد هسته‌های پردازنده‌‌ها دو برابر شده اما مقدار مصرف باتری کاهش پیدا کرده است. پردازنده دو هسته‌ ای بکار گرفته شده در پلتفورم سنترینو Duo، پردازنده Core Duo ( با اسم رمز Yonah) نام داشت. در حدود چند ماه بعد از معرفی Core Duo اینتل پردازنده Core 2 Duo را با نام رمز Merom معرفی کرد. Merom نیز دارای دو هسته است و عمده‌ترین تفاوت آن با Yonah بهره‌ گیری از کش و FSB بیشتر و ۶۴ بیتی بودن آن است.